Het Regionaal Landschap Lage Kempen vroeg een aantal kunstenaars een gedicht te schrijven over een beek in hun geboortestreek, waarna ze zich beekdichter(es) mogen noemen. Op 7 september 2008 werd aan de Dommel in Neerpelt, op driehonderd meter van haar ouderlijk huis, een monumentje onthuld met een gedicht dat Lieve Joris schreef over haar jongere zus Hildeke, die het syndroom van Down heeft en op een dag, tot schrik van haar familie, in haar eentje naar de Dommel liep.
Zorgenkindje
Wij waren al naar school
als zij met haar zelfgevouwen waaiertje
achteromliep
naar het huis van bomma.
Voorzichtig, eerst de stoep
dan het zandpad over
tot aan de groene deur
honderd meter vrijheid.
De lucht rook naar zomer
op de weg naar de rally
stroomde de Dommel modderig en sloom
onder het kanaal door.
Zij stapte de straat op
steunzolen in stevige schoentjes
druk pratend tegen het waaiertje
schoolwaarts, net als wij.
Kiezelsteentjes knarsten
onder haar voeten
voorbij Ons Lieve Vrouwke de ramp op
ze kon het weeë water al ruiken.
Aan de duiker, hoog boven de Dommel
hielden haar vermoeide beentjes halt
en leunde ze benieuwd voorover
naar de gapende diepte.
Het waaiertje dwarrelde naar beneden
toen ze mama ontwaarde, in haar keukenschort
haar wangen rood, haar armen wijd
ach mijn poezelijntje toch, mijn kruisje.