Wei Tao’s moeder was enigszins ontdaan geweest toen ze vernam dat haar dochter wilde trouwen met een Afrikaan. Maar Luc Bendza, een bekende vechtsporter en filmacteur in China, had zijn schoonmoeder algauw voor zich gewonnen.
Kort na zijn geboorte toonde Wei Tao me via Skype haar zoontje: een stevige jongen met kuiltjes in de wangen en zwart krulhaar. Ik zag haar moeder op mijn computerscherm door hun kleine appartement schuifelen: ze was uit haar geboorteprovincie Hebei naar Beijing gekomen om voor haar en de baby te zorgen.
‘Wat vindt ze van Bo Wen?’ vroeg ik.
‘O, ze is gek op hem,’ zei Wei Tao, ‘hij is pas drie maanden oud, maar hij is heel beweeglijk, hij zit al rechtop! Mijn moeder belt iedereen om te zeggen dat hij veel bijdehanter is dan haar andere kleinkinderen.’
Dit voorjaar was ik voor het eerst sinds vier jaar weer in Beijing. Zeven dagen – net genoeg om mijn vrienden te ontmoeten, met ze te eten en te horen hoe het met ze ging. Maar de vierjarige Bo Wen kreeg ik niet te zien. Hij had het te druk. Overdag moest hij naar de kleuterschool, daarna naar Engelse les en vervolgens… ja, dan moest hij naar bed om ’s ochtends weer vroeg op te staan.
Zijn moeder vertelde me dat hij laatst thuiskwam en tegen zijn vader riep: ‘Jij bent zwart!’ ‘Terwijl hij zelf behoorlijk donker is. ‘Maar dat lijkt hij niet te beseffen,’ zei Wei Tao, ‘hij denkt dat hij net als zijn schoolkameraadjes is.’
Ze leven in een buurt waar wel meer buitenlanders wonen en waar iedereen Bo Wen inmiddels kent, maar binnenkort verhuizen ze naar een buitenwijk van Beijing. ‘Ik ben bang dat de mensen hem zullen aanstaren en allerlei dingen naar hem roepen,’ zei Wei Tao, ‘daarom wil ik dat hij goed is op school en ’s avonds Engels leert. Zijn hart…,’ ze aarzelde even, ‘zijn hart moet sterk worden, zodat hij alles wat de anderen tegen hem zeggen, kan verdragen.’
De liefdevolle woorden van Wei Tao over haar zoontje bleven me bij. Een sterk hart, dat zal Bo Wen inderdaad nodig hebben om te overleven in een China dat ondanks de stormachtige veranderingen nog zo… Chinees is, in zichzelf besloten, onwennig tegenover mensen met een andere huidskleur.
Ik ga de kleine Bo Wen volgen. Ik vermoed dat hij me veel kan leren over hoe China zich de komende decennia ontwikkelt.
(Deze column las Lieve Joris voor op de avond ‘China in Africa: Fair Trade or New Colonialism?‘ op 4 nov 2019 in De Balie in Amsterdam.)